Στην υπόλοιπη Ευρώπη ο λαγός είναι το κατ' εξοχήν πεδινό θήραμα. Στην Ελλάδα είναι θήραμα των ημιορεινών και ορεινών περιοχών, οπότε γεννάται το ερώτημα: γιατί εκεί και όχι εδώ;
Στην Ελλάδα με τις λιγοστές πεδιάδες είναι λογικό η γεωργική εκμετάλλευση να είναι πολύ εντατική στα πεδινά.
Αρκεί να σταθείτε στον Μπράλο και να δείτε κάτω προς τον Θεσσαλικό Κάμπο για να γίνει κατανοητή η ένταση της γεωργικής εκμετάλλευσης. Κάθε σπιθαμή γης καλλιεργείται εντατικά, χωρίς να μένουν φράχτες ή άλλα σημεία κάλυψης. Σε αυτό το γυμνό τοπίο ο λαγός δεν βρίσκει κάλυψη!
Στους ευρωπαϊκούς κάμπους υπάρχουν πάντα «νησίδες» από δάσος που προσφέρουν κάλυψη στα θηράματα. Οσοι έχετε ταξιδέψει στο εξωτερικό θα έχετε δει τα πολλά διάσπαρτα μικρά αλσύλλια ανάμεσα σε εκτάσεις σιτηρών. Αυτά τα αλσύλλια φυτεύονται και διατηρούνται από κυνηγετικούς φορείς, ακριβώς για να παρέχεται κάλυψη στα θηράματα.
Αρπακτικά πτηνά
Κατεβαίνοντας μέσα στον κάμπο, διακρίνει κανείς μια άλλη ιδιαιτερότητα της ελληνικής πεδιάδας: έναν μεγάλο αριθμό κορακοειδών και αρπακτικών πουλιών.
Σε αντίθεση με ό,τι μας λένε οι διάφοροι αυτόκλητοι οικολόγοι, η Ελλάδα βρίθει από αρπακτικά πτηνά. Σε μια διαδρομή μίας ώρας στη Θεσσαλία έχω φωτογραφήσει πάνω από 30 αρπακτικά πουλιά και έχω παρατηρήσει εκατοντάδες άλλα.
Αγγλος ορνιθολόγος που άκουσε τον αριθμό, και πείστηκε όταν είδε τις φωτογραφίες, είπε ότι στην Αγγλία θα έβλεπε τόσα αρπακτικά σε έναν μήνα παρατήρησης. Αυτά τα αρπακτικά περιπολούν όλη μέρα και ψάχνουν για θηράματα (και βέβαια για λαγουδάκια).
Παράλληλα, υπάρχει και η πανταχού παρούσα αλεπού, όπως και τα αδέσποτα σκυλιά, που περιφέρονται γύρω από τα χωριά και τις πόλεις του κάμπου. Αυτή η αρπακτικότητα, σε συνδυασμό με την έλλειψη κάλυψης, επηρεάζει αρνητικά τον πληθυσμό του λαγού.
Αλλος αρνητικός παράγοντας είναι τα φυτοφάρμακα, τα οποία οι Ελληνες καλλιεργητές χρησιμοποιούν με τον τόνο!
Ο λαγός τρώει χόρτα και καθαρίζει τη γούνα του με τη γλώσσα του.
Ετσι η φόρτιση του οργανισμού με φυτοφάρμακα είναι αυξημένη, διότι παίρνει και αυτά που μένουν στο τρίχωμα του, μετά το πέρασμα μέσα από ραντισμένα φυτά.
Στην Αγγλία όπου ο λαγός είναι πεδινό θήραμα (άλλωστε, δεν υπάρχουν βουνά), η μεγαλύτερη πυκνότητα λαγού παρατηρείται σε αγροκτήματα που έχουν διατηρήσει τους φυσικούς φράχτες και εφαρμόζουν κάποια μέτρα διαχείρισης.
Εκεί η μείωση της αλεπούς θεωρείται ωφέλιμο μέτρο διαχείρισης του λαγού. Παρά την κατάργηση του έφιππου κυνηγίου της αλεπούς με σκυλιά, το κυνήγι της με όπλα και άλλα μέσα όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά και ενθαρρύνεται από τις αρχές.
Σε μια παγάνα αλεπούς ανάμεσα στο Ρέντινγκ και το Λονδίνο σκοτώθηκαν 76 αλεπούδες πρόσφατα. Επιπλέον, οι Αγγλοι γεωργοί δεν κάνουν κατάχρηση φυτοφαρμάκων.
Εδώ και δεκαπέντε χρόνια οι Αγγλοι κατάλαβαν το πρόβλημα που δημιούργησε η παλιά Κοινή Αγροτική Πολιτική με την αλόγιστη καταστροφή των φυσικών φραχτών και την αντέστρεψαν!
Οι φυσικοί φράχτες ήταν φυτεμένοι από τον Μεσαίωνα με μια πλούσια και μοναδική χλωρίδα. Η Ευρώπη, σε μια χαρακτηριστική απόφαση που εκπορευόταν από τις Βρυξέλλες, αποφάσισε το ξεπάτωμα των φραχτών για μεγιστοποίηση της παραγωγής και παραγωγικότητας με τη χρήση μηχανημάτων.
Η εξαφάνιση των φραχτών επηρέασε τον λαγό, καθώς και την καμπίσια πέρδικα. Η επαναφορά τους έχει αποδείξει την ωφελιμότητά τους σε όλα τα είδη της πανίδας.
Το δίδαγμα είναι σαφές: Αν θέλουμε λαγό στα πεδινά, χρειάζονται μικρές αλλαγές στη διαχείριση του πεδινού περιβάλλοντος.
Το ερώτημα είναι ποια κίνητρα μπορούν να δοθούν στους καλλιεργητές των πεδινών περιοχών για να μειώσουν τη χρήση φυτοφαρμάκων, για την επαναφορά του φυσικού φράχτη και την πιο προσεκτική χρήση γεωργικών μηχανημάτων. Εδώ είναι που χρειάζεται ο καλός και άξιος «τεχνοκράτης», αλλά δεν τον έχουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου